1942 Polskie Siły Zbrojne w ZSRR, PŁK LEOPOLD OKULICKI dowódca 7 Dywizji Piechoty, karta wiązana do pakietu zawierającego rozkazy i meldunki wysłane ze Sztabu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR do dowódcy 7 Dywizji Piechoty płk Leopolda Okulickiego w Taszkiencie, datownik "GŁÓWNA POCZTA POLOWA D.TWO.POL.SIŁ.ZBR.w.ZSRR" z wpisaną datą 17 7.42, poniżej numer RN4774 i dwa podpisy, na odwrocie adnotacja "Okulicki płk"; rzadki służbowy walor z okresu formowania Polskiej Armii w Związku Sowieckim przesłany za pośrednictwem polskiej poczty polowej (Fi. od 1800.-); ogólnie dobry stan zachowania (ślady archiwizacji).

Leopold Okulicki (pułkownik, następnie generał) tworzył w okupowanej Polsce pierwsze podziemne organizacje - poprzedniczki Armii Krajowej: Służbę Zwycięstwu Polski i Związek Walki Zbrojnej, aresztowany we Lwowie przez NKWD został osadzony w więzieniu na Łubiance, po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej na interwencję gen. Władysława Andersa zwolniony z więzienia, został szefem sztabu tworzącej się na terenie ZSRR Armii Polskiej, a następnie dowodził 7 Dywizją Piechoty, po pobycie w Londynie, w maju 1944 jako cichociemny, został zrzucony na spadochronie do kraju, tu dowódca AK gen. Tadeusz Bór-Komorowski mianował go swoim następcą na wypadek gdyby dotychczasowe dowództwo nie mogło pełnić swoich funkcji, po Powstaniu Warszawskim jako komendant główny AK wydał 16.11.1944 rozkaz o rozwiązaniu Armii Krajowej, w marcu 1945 aresztowany przez NKWD wraz z 15 przywódcami AK i Państwa Podziemnego, wywieziony do Moskwy, gdzie w sfingowanym "procesie szesnastu" w czerwcu 1945 został skazany na 10 lat więzienia, co było najwyższą karą wśród oskarżonych, po procesie jego los pozostawał nieznany, dopiero w 1955 władze sowieckie ogłosiły, że 24.12.1946 zmarł on w więzieniu na Łubiance na skutek ataku serca i paraliżu, a jego zwłoki spalono.